من

من یک انسان هستم. بیشتر از آن چیزی که می‌خواهم به آن اعتراف کنم ضعیف،ترسو،فانی و آسیب پذیر هستم. اما ذهنی بزرگ دارم و بصیرتی بزرگ تر. خیلی از مواقع هم آن قدری شجاع و قوی هستم که خودم هم نمی‌توانم باورش کنم. 

شاید بهترین کاری که می‌توانم بکنم؛یا شاید هم تنها کار این باشد که آجری باشم برای پله ای که بشریت در حال ساخت به روی آسمان است. اگر چه همیشه صدایی در درونم خواهد خواست که رهبر و مهندس سازنده کل پله باشم. و همین طور صدایی که می‌گوید بالاتر نرو؛پرواز نکن؛قایم شو و نگذار دیده شوی.

امیدوارم هر روز بتوانم به هر دو این صدا ها گوش فرا دهم و در آخر موفق از این پارادوکس بیرون بیایم و واقعی باشم. خودم باشم... .

امید

این روز ها به هر جا می نگرم کسی در حال گریه کردن است. خانه کسی را سیل برده و خانه دیگری در آتش می سوزد. به نظر می رسد کل دنیا در حال سقوط است. اما شاید بهترین کاری که میتوانیم بکنیم جمع کردن شجاعت درونی و باز کردن دست هایمان باشد و داشتن امید که دست هایمان به بال تبدیل شده و آخر سر بتوانیم پرواز کنیم. آرزویی که به اندازه انسانیت عمر دارد. آزادی... .