طبیعت

طبیعت رو دوست دارم. وقتی تو طبیعتم دیگه هیچ چیزی مهم نیست. حس آزادی قشنگی بهم میده. شاید به خاطر اینه که از شهر و هر قانونی که برای خودم می‌زارم دور میشم. مسائلی که وقتی وسطشیم فکر میکنیم الان میکشتمون از دور خیلی کوچیک به نظر میرسن. واسه همینه که همیشه نگاه کردن با آسمون پر ستاره آرومم میکنه. یادم میندازه چقدر کوچیکم ولی مهم نیست که خیلی کوچیکم. حداقل توی یه دنیای فوق العاده قشنگ زندگی می‌کنم.

یا شایدم طبیعت آرومم میکنه چون با بودن درش به ریشه هام برمیگردم. به جایی که تعلق دارم. جایی که نیاکانم برای سالیان سال درش زندگی کردن. زیر آسمون آبیش خوابیدن و از موهبت های وحشیش استفاده کردن.