بعد مدت ها

یه وقتایی دلم نمی خواد بنویسم. چون اگه بنویسم همه چیز واقعی میشه. همه چیز از اون مه رویاگونه قشنگ بیرون میاد و مثل یه شهاب سنگ میخوره به زمین. زمینی که توش همه چیز واقعیه؛درد داره،شکست داره،از دست رفتن داره. شایدم به خاطر کمالگراییمه. یه صدایی همیشه تو گوشم میخونه که اگه انرژی کافی داری که بنویسی،انرژی برای ورزش کردن و فلان و بهمان هم داری. انرژی کافی برای بهترین ورژن خودت بودن داری. شایدم فقط به خاطر اینه که میترسم دیده بشم. میترسم کلمات کلمات خودم باشه که بعد همون جوری که خودمو قضاوت میکنم از دنیای بیرون هم قضاوت بشم.
آخ که یه وقتایی چقدر سخته خودم باشم و توی کله ی خودم اسیر.
یه وقتایی اونقدر اون بالا توی قصر تنهایی هام میمونم که یادم میره دوستایی دارم که میتونم ازشون کمک بخوام. دوستای خوبی که میتونن کمکم کنن ورژنی از خودم باشم که دوست دارم.

 

دوستای خوب کسایی هستن که تو رو با تموم وجودت میخوان. خوب و بدتو قبول میکنن. میدونن که همون قدر که نور بخشی از وجودته سایه هم هست. دارم کم کم به این نتیجه میرسم که تو اگه شجاع باشی و همه ی خودتو به یه سری آدم قابل اعتماد نشون بدی،با این که یه وقتایی خودت خودتو نمیشناسی؛ اونا خواهند شناخت. یکم پارادوکسیکال نیست؟تو خودت خودتو نمیشناسی ولی یکی دیگه میشناسه!
آخ که چقدر خوشحالم که از این آدما دارم تو زندگیم.

 

مرسی دوست خوبم مائده که باعث شدی بعد یه مدت طولانی بنویسم💜